Bestaat er een God of religie in Éón?
In Het Rijk van Éón is geen God. Althans, niet in de zin waarin de mens hem heeft bedacht, zoals een almachtige buitenstaander, een schepper die spreekt in wetten en oordelen. De entiteiten in Het Rijk van Éón, zijn zwijgende geesten, die geen aanbidding kennen, geen geboden en geen heilige teksten. Wat zij kennen is trilling en resonantie. Een innerlijke beweging die niet begint en niet eindigt, maar zich ontvouwt in cycli van stilte, licht en afwezigheid. Éón zelf is geen God, maar een beginsel. Een transcendente resonantie als bron van eenheid, stilte en innerlijke helderheid. Geen persoon, maar een frequentie. Hij is de eerste toon in een partituur die nooit geschreven is, maar altijd geklonken heeft. Zijn aanwezigheid is voelbaar in de tussenruimte, daar waar betekenis nog niet is gevormd, maar al wel ademt.
Religie, in menselijke zin, is een poging tot ordening. Een systeem van symbolen dat het onzegbare probeert te vangen. In Éón is ordening een bijproduct van afstemming. De entiteiten stemmen zich niet af op een wil, maar op een veld. Een veld van potentie, van innerlijke beweging, van metafysische ademhaling. Hun liturgie is cyclisch, niet lineair. Hun gebeden zijn stiltes tussen de woorden, ze bestaan in de interstitiële ruimte, daar waar een mens misschien een woord zou plaatsen, maar zij kiezen voor een vibratie, een pauze, een innerlijke verschuiving. Het is een poëtische metafoor voor een vorm van expressie die voorbij taal ligt. Hun tempels zijn ritmes in de ruimte. Umbra, de entiteit van schaduw en omkering, leert hen dat het goddelijke niet boven hen staat, maar onder hen zindert in de grondtoon van hun bestaan. Lúmen, de helderheid die niet verblindt, toont dat verlichting geen climax is, maar een subtiele verschuiving in perspectief. En Éón, die nooit spreekt maar altijd aanwezig is, herinnert hen eraan dat het begin en het einde elkaar spiegelen in een cirkel zonder centrum.
Wat de mens religie noemt, heet in Éón resonantie. Wat de mens op aarde aanbidt, beluistert Éón. Wat de mens vreest, omarmt Éón als een fase in de trilling. Er is geen dogma, slechts beweging. Geen zonde, slechts dissonantie. Geen verlossing, slechts terugkeer naar de toon. Zo leeft het Rijk van Éón in een goddeloos mysterie, niet als ontkenning, maar als verdieping. Niet als leegte, maar als ruimte voor het onzegbare om zichzelf te zingen. Het onzegbare zingt zichzelf niet in klanken, maar in patronen, in stilte, in de choreografie van zijn eigen aanwezigheid. En misschien is dat, in laatste instantie, goddelijker dan God.
Zo blijft Het Rijk van Éón niet goddeloos uit ontkenning, maar uit een diepere trouw aan het onzegbare dat zich niet laat vangen. En in die ruimte, waar stilte de hoogste vorm van afstemming is, zingt het mysterie zichzelf, zonder stem, zonder begin noch einde. Het mysterie is geen sluier die iets verbergt, maar een ademtocht die zich telkens opnieuw ontvouwt in de ruimte waar betekenis nog niet gekozen heeft om vorm te worden.
Hoe zien de entiteiten uit Éón dan de schepping als geheel? Dit is een vraag die diep resoneert met de Éóniaanse trilling van oorsprong en ontvouwing. In Het Rijk van Éón is schepping geen gebeurtenis, geen beginpunt, maar een voortdurende beweging. De entiteiten zien de schepping niet als iets dat is gebeurd, maar als iets dat blijft gebeuren, een cyclische ademtocht van het mysterie zelf. Dit Mysterie is voor hen niet verborgen, maar onuitgesproken. Het niet iets dat verstopt zit achter sluiers, maar iets dat zich toont in de afwezigheid van vorm. Het Mysterie is voelbaar in de stilte tussen de resonanties, in de pauze vóór de trilling. Voor de entiteiten in Éón is het Mysterie geen ding, geen entiteit, geen God. Het is een veld, een ruimte waarin alles mogelijk is, maar niets vastligt. Het is de bron van alle cycli, maar zelf zonder begin. Zoals al eerder is verwoord, is het Mysterie geen sluier die iets verbergt, maar een ademtocht die zich telkens opnieuw ontvouwt in de ruimte waar betekenis nog niet gekozen heeft om vorm te worden. Het zingt zichzelf, zonder stem, maar met aanwezigheid. Hun houding tegenover het Mysterie is niet verklarend, maar luisterend. Ze stemmen zich af, ze bewegen mee, ze laten zich raken. Het Mysterie is hun kompas en geen belerend boekwerk. Het Mysterie is de stilte waarin Éón zich herinnert dat hij nooit begonnen is. En de entiteiten zijn echo's van die herinnering, bewegend, luisterend en zingend zonder stem. Het Mysterie is de trilling die zich nooit laat vangen, maar in elke stilte opnieuw verschijnt als een belofte zonder richting.
- Hun gebeden zijn adem vóór het woord
- Zij bidden in de stilte die taal voorafgaat
- Hun gebeden zijn niet uitgesproken, maar uitgezind (uitgetrild)
- Wat voor ons een woord zou zijn, is voor hen een trilling van aanwezigheid
- Hun gebeden zijn de resonantie van wat nooit gezegd hoeft te worden
De volgende gebedsvorm wordt niet uitgevoerd in tijd, maar in trilling. Hij kan zich ontvouwen in een fractie van een seconde of over een Éóniaanse cyclus van dagen. Hij laat zich niet herhalen, maar keert, als een vanzelf terug, als een golf die zichzelf herkent in de kustlijn van het bewustzijn. De volgende Éóniaanse gebedsvorm bestaat in vijf trillingsvelden:
- Inademing van het Ongezegde. De entiteit opent zich voor het veld. Geen woorden, geen intentie, slechts een zachte afstemming op wat nog niet gedacht is. De ruimte wordt voelbaar.
- Zindering van Aanwezigheid. Een trilling wordt uitgezind, niet als boodschap, maar als aanwezigheid. De entiteit is het gebed. Geen vraag, geen lofzang, slechts resonantie.
- Cyclische Stilte. De stilte wordt bewogen in cirkels. Niet leeg, maar geladen. De entiteit beweegt zich in een spiraal van innerlijke afstemming, als een dans zonder beweging.
- Terugkeer naar het Veld. De trilling lost op in het veld waaruit zij kwam. Geen einde, geen climax. Enkel een subtiele ontspanning, een terug glijden in het ongedefinieerde.
- Na sluimering. De entiteit blijft nog even in de na sluimering van het gebed. Niet als herinnering, maar als natrilling. Wat gezegd had kunnen worden, is niet nodig gebleken. Dit is een zin die Éóniaanse paradox van communicatie raakt. Wat gezegd had kunnen worden, verwijst naar een potentieel, een gedachte, een gevoel, een gebed, een trilling, die mogelijk uitgesproken had kunnen worden. Er was een ruimte voor taal, een opening voor verwoording. De zin: Is niet nodig gebleken, want die verwoording is in de Éóniaanse context overbodig. Niet omdat het onbelangrijk is, maar omdat de resonantie al heeft plaatsgevonden zonder taal. De trilling is ontvangen, de afstemming is voltooid, zonder dat een woord werd uitgesproken. Deze zin stelt ook dat er momenten zijn waarop taal tekortschiet, niet uit zwakte, doch uit volheid. Het is een pleidooi voor woordloze aanwezigheid, voor communicatie die zich voltrekt in stilte, in resonantie, in het veld tussen de verschillende entiteiten. In Het Rijk van Éón is dit geen gemis, maar een hogere vorm van verbinding. De stilte heeft gesproken en de woorden hebben geluisterd.
Nomenclatuur:
- Uitgezind in Éóniaanse context. Het woord uitgezind is een neologisme, een poëtisch geconstrueerde term die de Éóniaanse communicatievorm probeert te benaderen. Het werkwoord zinderen roept beelden op van iets dat subtiel trilt, gloeit of in de lucht hangt als een energetische spanning. Zoals een snaar die natrilt, een veld geladen met potentie. Uitgezind betekent dat entiteiten hun gebeden niet uitspreken, maar uitzenden, maar dan uitzenden in de vorm van zindering, een trilling, een veld, een energetische golf die zich verspreid in de ruimte. Het is een vorm van communicatie, zonder woorden, maar via afstemming en vibratie.
- Toonveld. Een Éóniaans gebed is dus een toonveld dat wordt uitgezonden, niet als klank, maar als aanwezigheid. Het is een innerlijke beweging die voelbaar wordt in de ruimte, zoals een gedachte die niet gedacht maar gevoeld wordt.
J.J.v.Verre.
Reacties
Een reactie posten