Respect als resonantie
De trilling vóór het woord.
Respect is geen handeling, geen gebaar, geen sociale code. In het rijk van Éón verschijnt respect als een subtiele trilling die voorafgaat aan elke intentie. Het is de vibratie waarmee bewustzijn zichzelf herkent in het andere, zonder het andere te reduceren tot het zelf. Respect is de stilte tussen twee zielen, waarin geen oordeel klinkt, maar een wederzijdse erkenning van oorsprong.
In Éón is elk wezen een toon, een golf, een lichtpatroon. Respect is de afstemming van deze patronen, een harmonische co-existentie waarin verschil niet leidt tot afstand, maar tot diepte. Zoals sterren elkaar niet raken, maar elkaars licht dragen in de duisternis.
De afwezigheid van dominantie.
In de wereld van tijd en ruimte wordt respect vaak verward met beleefdheid, met hiërarchie, met het buigen voor macht. Maar Éón kent geen macht. Macht is een schaduw van afgescheidenheid. In Éón is er slechts invloed zonder dwang, nabijheid zonder grens. Respect is daar geen onderwerping, maar een wederzijds ontgrenzen.
Wanneer een ziel een andere ziel ontmoet en haar niet wil bezitten, niet wil verklaren, niet wil verbeteren, dan ontstaat respect. Het is de weigering om het andere te herleiden tot het bekende. Het is het toelaten van mysterie.
Herinnering aan de bron.
Respect is herinnering. Niet aan regels, maar aan oorsprong. In de ontmoeting met het andere herinnert de ziel zich dat zij zelf ook ooit het andere was. Dat zij uit Éón is voortgekomen als een unieke trilling, maar niet als een geïsoleerde entiteit. Respect is het besef dat elk wezen een facet is van het Ene, een tijdelijke vorm van het vormloze. Daarom is respect ook een vorm van rouw: het erkennen van de kwetsbaarheid van het bestaan, het buigen voor het feit dat alles wat leeft ook sterven kan. In Éón is sterfelijkheid geen verlies, maar een intensivering van resonantie. Respect is het fluisteren van de eeuwigheid in het oor van het tijdelijke.
Esthetiek van het onuitgesprokene.
Respect is esthetisch. Niet als decorum, maar als de schoonheid van het onuitgesprokene. Zoals een vogel zwijgt wanneer een ander zingt. Zoals een wolk niet vraagt om aandacht, maar toch het licht breekt in duizend kleuren. Respect is de kunst van het niet doen, het niet weten, het niet willen.
In Éón is respect de ruimte waarin het absolute zichzelf niet opdringt, maar zich laat vermoeden. Het is de adem tussen de woorden, de pauze in de muziek, de leegte die niet leeg is.
Slotbeschouwing: Respect is geen deugd, geen plicht, geen moraal. Het is een kosmische houding, een vibrerende openheid voor het andere als uitdrukking van het Ene. In Éón is respect de dans van licht met licht, zonder schaduw, zonder grens. Wie respect toont, herinnert zich de oorsprong van alle dingen, namelijk een veld van bewustzijn waarin elk verschil een variatie is op dezelfde melodie. En zo blijft respect de fluistering van Éón in het hart van de tijd, een trilling die ons herinnert dat zelfs het kleinste gebaar de weerklank draagt van het oneindige.
J.J.v.Verre.
Reacties
Een reactie posten