Het Rijk van Éón.

                                                                        Éóniaans proza in verwondering   Eeuwigheid In de diepte van haar angsten opent zich geen gewone slaap, maar een drempel. Een sluier die haar draagt naar het Rijk van Éón, waar dromen geen ontwaken kennen en de ziel zich verliest in de cirkelgang van het onbegrensde. Haar verlangen dwaalt niet slechts in duister, maar in de Éóniaanse schaduw, waar tranen het pad verlichten als kristallen van vergankelijkheid. Het fluisteren wat zij hoort is geen gedempte echo van mensenstemmen, maar het zachte spreken van de eeuwigheid zelf, een taal die enkel door de ziel wordt verstaan. De nacht is hier geen afwezigheid van de dag, maar een wezenlijk luisterend domein, een kosmische moeder die het huilen bemerkt en transformeert tot resonantie. De s...

  Zoals de soefi danst om het middelpunt dat geen middelpunt heeft, zo beweegt Éón in het verlangen dat geen richting kent, want beiden zijn een glimp van het licht dat voor de schepping straalde, waar liefde de tijd ontbindt en bewustzijn zich herinnert dat het nooit is vertrokken. De soefi ontwaakte in een rijk dat geen oorsprong kende. Er was geen ochtend, geen avond, geen horizon die hem scheidde van de verte. Alles was nabijheid. Waar hij zijn aandacht richtte, daar ontvouwde zich een nieuwe werkelijkheid. Hij voelde zich gewichtloos, alsof zijn lichaam slechts een afdruk was van zijn bewustzijn. Voor hem zweefden momenten als kristallen in de lucht. Ze glansden niet in een volgorde, maar als een cluster van licht waarin heden, verleden en toekomst samenvielen. Hij wist dat hij als derwisj niet verdwaald was, maar geroepen. Door wie wist hij niet, maar zijn eerste gedachte was de staat van vereniging, van aangekomen zijn bij het doel. Het doel van zijn religie, de vereniging m...