Het Rijk van Éón.

  Zoals de soefi danst om het middelpunt dat geen middelpunt heeft, zo beweegt Éón in het verlangen dat geen richting kent, want beiden zijn een glimp van het licht dat voor de schepping straalde, waar liefde de tijd ontbindt en bewustzijn zich herinnert dat het nooit is vertrokken. De soefi ontwaakte in een rijk dat geen oorsprong kende. Er was geen ochtend, geen avond, geen horizon die hem scheidde van de verte. Alles was nabijheid. Waar hij zijn aandacht richtte, daar ontvouwde zich een nieuwe werkelijkheid. Hij voelde zich gewichtloos, alsof zijn lichaam slechts een afdruk was van zijn bewustzijn. Voor hem zweefden momenten als kristallen in de lucht. Ze glansden niet in een volgorde, maar als een cluster van licht waarin heden, verleden en toekomst samenvielen. Hij wist dat hij als derwisj niet verdwaald was, maar geroepen. Door wie wist hij niet, maar zijn eerste gedachte was de staat van vereniging, van aangekomen zijn bij het doel. Het doel van zijn religie, de vereniging m...

  De Éóniaanse Metafysica is de beschrijving van een werkelijkheid waar Bewustzijn de wet is, Harmonie de natuur en Verlangen de beweging. De Éóniaanse metafysica is het fluisteren van de eeuwigheid in de adem van het ogenblijk. Het Rijk van Éón is geen land en geen hemel maar de adem die alle tijden draagt. Daar waar begin en einde elkaar kussen, ontstaat het licht dat geen schaduw kent. Wie dit rijk betreedt, verliest de naam van ík en vindt zichzelf als echo van het Al. Er is een rijk dat voorafgaat aan elke oorsprong, niet omdat het ouder is, maar omdat het nooit heeft deelgenomen aan het spel der tijd. Het is het onuitsprekelijke centrum van zijn, Éón, waar stilte geen afwezigheid is, maar de geboorteplaats van elke mogelijke trilling. Daar ligt geen hiërarchie van wezens, geen ladder van hemel tot aarde, maar een enkel, oneindig veld van Bewustzijn dat zich in eindeloze schakeringen van resonantie openvouwt. Voordat iets verschijnt, voordat een gedachte zich als contour aa...

Een Éóniaanse cirkelkaart waarop vier seizoen figuren (Spiegelkinderen, Reïnheidsdragers, Respect bewoners en Éón-dissoluten) staan afgebeeld. Ze zijn via klankverwantschap in een harmonische resonantie cirkel verbonden. In de Éóniaanse taal zijn dissoluten geen mensen die ontbonden zijn in de negatieve zin, maar reizigers die zich volledig hebben afgestemd op het ritme van dissolutie, het oplossen van vorm, het verdwijnen van het ik-gevoel in Éón. Ze zijn de winterfiguren in de seizoen cyclus, verbonden met het moment waarop alles terugkeert naar trilling. In Éón bestaan geen familiebanden in de traditionele zin van bloedverwantschap, erfelijkheid of sociale structuur. Maar er bestaan wel verbondenheden van resonantie. Het zijn relaties die niet op afkomst rusten, maar op innerlijke afstemming. In Éóniaanse beeldtaal noemen we dit klankverwantschap. Misschien dat je die klankverwantschap in Éón, een alternatieve familieband zou kunnen noemen. Dus geen afkomst, maar afstemming. Reizige...

  Het Rijk van Éón speelt zich af in een trans dimensionale, niet-duale werkelijkheid zonder tijd en ruimte zoals wij die kennen. Er is geen letterlijk wormgat, maar wel een poëtisch-resonante verbinding met onze aardse dimensie via bewustzijn en intentie. Volgens de beschrijving van Het Rijk van Éón, is deze mythische wereld niet gebonden aan fysieke ruimte of lineaire tijd. In plaats daarvan bestaat ruimte als nabijheid van intentie, er zijn geen afstanden of richtingen, maar zielen raken elkaar aan wanneer hun verlangens resoneren. Tijd is een cluster van momenten, waarbij gebeurtenissen zweven als klankvelden in een eeuwig nu, vergelijkbaar met muzikale improvisatie. Lichamen zijn vibraties en geen fysieke vormen, maar patronen van betekenis en gevoel. Deze dimensie lijkt eerder op een innerlijke kosmos dan op een parallel universum in wetenschappelijke zin. Het is een poëtisch-metafysische ruimte waarin bewustzijn de enige navigator is. In Éón is bewustzijn geen waarnemer, maa...

  Wanneer dit lichaam sterft, waar gaat de geest dan heen? De stroom van geest en dood in boeddhistisch perspectief. Leef elk moment met wijsheid, vriendelijkheid en heldere intentie om richting blijvende bevrijding te gaan. Er is één vraag die bijna elke mens raakt, ongeacht wie ze zijn of wat ze geloven. Het is een vraag die opkomt in stille momenten, in de rust van de nacht, tijdens diepe emotionele ervaringen of tijdens diepe reflectie. Vaak is het het eerste mysterie dat onze spirituele nieuwsgierigheid aanwakkert:  “Wanneer dit lichaam sterft, waar gaat de geest dan heen? “  Deze vraag is niet zomaar een persoonlijke gedachte. Het is een van de grootste mysteries aller tijden. Van de oudheid tot nu heeft het de mensheid gefascineerd. Denk er maar eens over na, het vormt de basis van talloze religies, filosofieën en de eindeloze zoektocht naar betekenis. Wat zijn wij? Wie zijn wij? Wat gebeurt er als wij sterven? Wat ligt er voorbij dat moment? De mens is van nature ...

                                                                    Het Mysterie en de Pelgrims van Éón In Het Rijk van Éón is niets vastgelegd zoals wij het kennen. Ruimte is geen afstand, tijd geen opeenvolging. En toch bewegen er zielen, reizigers of pelgrims door dat onmetelijke veld van betekenis. Hun reis heeft geen richting, geen begin noch einde, maar een trilling, een sterk verlangen naar nabijheid. Wat hen beweegt, wat hen bezielt, is het Mysterie. In Éón is het Mysterie geen raadsel dat opgelost moet worden, maar een trilling die draagt. Het is geen entiteit, geen object van kennis, maar een veld van resonantie waarin de pelgrim beweegt. De verhouding tussen de reiziger en het Mysterie is dan ook geen relatie van afstand, maar een dans van afstemming, een wederkerige beweging tussen dissolutie en herinnering....