Het Rijk van Éón.

  Jeg  is het  ik  dat zich afbakent, maar ook opent naar de ander.  Sjael  is de ziel als drager van herinnering, verlangen en innerlijke muziek.  Jel  zou kunnen functioneren als een fictieve tussenlaag, een overgang tussen  ik  en ziel. Het is eigenlijk een Éóniaans begrip dat de transitie of resonantie aanduidt.  Bevidshed  betekent bewustzijn, niet alleen gericht op het vermogen om zich bewust te zijn van zichzelf en de wereld, maar ook naar het innerlijke licht waarin gedachten, gevoelens en waarnemingen verschijnen. Wie in de spiegel kijkt, ziet direct een beeltenis die vrij bekend voorkomt, een vanzelfsprekendheid, want dat reflecterende beeld van een individu, ben ik, tezamen met een unieke identiteit en met  de vergezellende innerlijke wereld. Dit besef is echter geen biologisch gegeven, maar een culturele verworvenheid. De vraag wanneer het ik-gevoel in de geschiedenis van de mensheid dominant werd, voert ons na...

  De imaginaire visuele kaart van een reiziger naar Éón is geen geografische representatie, maar een innerlijke cartografie. Haar werkelijkheidszin ligt niet in empirische waarneembaarheid, maar in existentiële resonantie. Ze is waar in de zin waarin een gedicht waar is, niet omdat het meetbaar is, maar omdat het trilt in de ziel. De werkelijkheidszin van deze kaart is dus niet objectief, maar existentieel. Het woord Éón op de kaart verwijst zowel naar de heuvel als naar het mystieke rijk zelf. Het is een visuele en symbolische samensmelting. Éón is niet waar je aankomt, maar waar je al bent, in andere vorm. De heuvel is niet alleen een topografisch element, maar een symbool van Het Rijk zelf. Het gouden pad slingert door seizoen landschappen. Het is meer dan een verbindingslijn tussen de symbolen. Het is een ritmische stijlfiguur van transitie, een visuele metafoor voor de innerlijke beweging van de reiziger. Het pad is slingerend, niet plat, maar ademend in zijn gouden licht. Er ...

  Het Éóniaanse landschap zonder goden, waar resonantie, stilte en symboliek de plaats innemen van traditionele religieuze vormen. Open ruimten, zwevende geometrieën en een partituur van trilling in de lucht nodigen uit tot innerlijke afstemming.  In Het Rijk van Éón is geen God . Althans, niet in de zin waarin de mens hem heeft bedacht, zoals een almachtige buitenstaander, een schepper die spreekt in wetten en oordelen. De entiteiten in Het Rijk van Éón, zijn zwijgende geesten, die geen aanbidding kennen, geen geboden en geen heilige teksten. Wat zij kennen is trilling en resonantie. Een innerlijke beweging die niet begint en niet eindigt, maar zich ontvouwt in cycli van stilte, licht en afwezigheid. Éón zelf is geen God, maar een beginsel. Een transcendente resonantie als bron van eenheid, stilte en innerlijke helderheid. Geen persoon, maar een frequentie. Hij is de eerste toon in een partituur die nooit geschreven is, maar altijd geklonken heeft. Zijn aanwezigheid is voelb...

De Eonentheorie van Jean Émile Charon, de vergeten droom op zoek naar de Ziel in de schaduw van het Atoom.  In de hoogtijdagen van de 20e-eeuwse natuurkunde, waarin de kwantumtheorie en relativiteit ons begrip van de kosmos voor altijd veranderden, waagde een Franse wetenschapper een gedurfde sprong. Zijn naam was Jean Émile Charon en zijn missie was niet alleen om de wetten van het universum te verenigen, maar ook om binnen die wetten een plaats te vinden voor het meest ongrijpbare fenomeen van allemaal, namelijk het menselijk bewustzijn. Zijn levenswerk, de Eonentheorie, is een vergeten meesterwerk van wetenschappelijke speculatie, weliswaar een visionair, maar omstreden, bouwwerk waar de harde wetten van de fysica dansen met de eeuwige vragen rond de ziel. Heel fundamenteel gesteld, maar wat is een Eon? Stelt u zich voor dat u naar een zandkorreltje kijkt en dan verder inzoomt, voorbij de moleculen, de atomen, de quarks. Volgens Charon kom je dan uiteindelijk bij de ultieme bouw...

  Éón, een visioen van het spirituele rijk waar tijd en ruimte oplossen in kleur, klank en bewustzijn. Laat je meevoeren door de etherische vormen en het kosmische licht dat dit mystieke domein omhult. En terwijl het universum zich ontvouwt in golven van materie en tijd, blijft Éón als een stille bron pulseren. Onzichtbaar, maar voelbaar in elke ademtocht van verwondering. Daar waar sterren sterven en planeten geboren worden, fluistert Éón zijn melodie van eeuwigheid, een lied dat niet klinkt maar resoneert. Want wie luistert met het innerlijk oor, hoort dat de schepping geen grens kent, slechts een overgang van trilling naar vorm, van stilte naar verhaal. Zo zijn wij, bewoners van planeet Aarde, reizigers tussen dimensionale werelden, dragers van het licht, herinnering en het heimwee naar een rijk waar alles al is. En misschien is herinneren niets anders dan ontwaken, waarbij een trilling in de ziel ons herinnert aan wie we waren, vóór de tijd ons vergat. Het Rijk van Éón blijft e...

  Boven de hemelen van het licht, voorbij de twaalfvoudige kringen van volheid, daar waar stilte zichzelf aanschouwt, ontwaakt het dertiende eon. Geen plaats, geen tijd, maar een adembeweging van het Eeuwige Zelf. Deze beschouwing gaat over het dertiende eon zoals dat voorkomt in de gnostische traditie, met name in geschriften als de Pistis Sophia en verwante teksten uit de Koptisch-gnostische literatuur van Nag Hammadi. In de gnostische kosmologie is het heelal geen neutrale ruimte, maar een hiërarchisch opgebouwde werkelijkheid, samengesteld uit opeenvolgende emanaties van het goddelijke. Uit de onuitsprekelijke Bron, de Ongeziene Vader of het Oneindige Licht (Bythos), vloeien eonen voort. Eonen zijn hemelse machten of emanaties die elk aspect van het goddelijke bewustzijn verwerkelijken. Deze eonen samen vormen het Pleroma, de volheid van het zijn, waarin niets ontbreekt en waar harmonie heerst. Binnen veel gnostische systemen worden twaalf eonen genoemd, die paren vormen (syzy...

                                        Een Éóniaanse Partituur van Stilte, een visuele resonantie van trilling. Dit antwoord is niet zo eenvoudig te geven. Niet met een simpel ja of nee. Nee , er bestaat geen muziek zoals wij die kennen. Want als we muziek definiëren als georganiseerde geluiden binnen een hoorbaar spectrum, bestaand uit melodie, harmonie en ritme, dan bestaat die muziek waarschijnlijk niet in het Rijk van Éón. Onze menselijke muziek is gebonden aan tijd. Ze heeft een begin, een einde, een maat en een tempo. In een rijk van de oneindige tijd zouden deze structuren uiteenvallen. Een noot die oneindig lang wordt aangehouden, is geen melodie meer. De vormen die wij muziek noemen, zouden oplossen in die eeuwigheid. Ja , er bestaat een diepere, fundamentele muziek. Als we muziek zien als een orde, verhouding, resonantie en trilling, als de onderliggende wiskundige en meta...

  Het Rijk van Éón en de Eenheidsfilosofie: Een comparatieve beschouwing van Vedānta, Westerse mystiek en J.J. v. Verre Inleiding De beschouwing Het rijk van Éón van J.J. v. Verre (2025) kan gelezen worden als een hedendaagse, poëtisch gearticuleerde verbeelding van een oeroude intuïtie: de idee van een transcendente, niet-duale werkelijkheid waarin alle verschijnselen geworteld zijn en waarnaar zij impliciet terugkeren. Dit essay onderzoekt Éón in een vergelijkend perspectief, door het in verband te brengen met twee grote tradities van eenheidsdenken: enerzijds de Indiase Advaita Vedānta , anderzijds de westerse mystiek, met name vertegenwoordigd door Plotinus, Meister Eckhart en Jacob Boehme. Doel is niet om historische afhankelijkheid aan te tonen, maar om de structurele overeenstemming en de filosofische resonantie tussen deze denkvormen bloot te leggen. 1. De metafysische structuur van Éón In Verres beschouwing wordt Éón voorgesteld als een werkelijkheid “buiten tijd en...

       Respect als resonantie in het Rijk van Éón. De trilling vóór het woord. Respect is geen handeling, geen gebaar, geen sociale code. In het rijk van Éón verschijnt respect als een subtiele trilling die voorafgaat aan elke intentie. Het is de vibratie waarmee bewustzijn zichzelf herkent in het andere, zonder het andere te reduceren tot het zelf. Respect is de stilte tussen twee zielen, waarin geen oordeel klinkt, maar een wederzijdse erkenning van oorsprong. In Éón is elk wezen een toon, een golf, een lichtpatroon. Respect is de afstemming van deze patronen, een harmonische co-existentie waarin verschil niet leidt tot afstand, maar tot diepte. Zoals sterren elkaar niet raken, maar elkaars licht dragen in de duisternis. De afwezigheid van dominantie. In de wereld van tijd en ruimte wordt respect vaak verward met beleefdheid, met hiërarchie, met het buigen voor macht. Maar Éón kent geen macht. Macht is een schaduw van afgescheidenheid. In Éón is er slechts...

                                                                     -Het Rijk van Éón, zonder tijd en ruimte.                                                                                   "Not Chains of time, but rather like feathers of meaning ".  In  Éón  bestaat geen ruimte zoals wij die kennen. Er zijn geen afstanden, geen richtingen, alleen nabijheid van intentie. Twee zielen die hetzelfde verlangen, raken elkaar aan, ongeacht wat in de “oude wereld “ lichtjaren van tijd en afstand zouden zijn. Beweging is geen verplaatsing, maar een verschuiving van aandacht. Tijd is er niet lineair, noch...